زندگی

زندگی با همه وسعت خویش محفل ساکت غم خوردن نیست،

حاصلش تن به قضا دادن و افسردن نیست،

اضطراب وهوس دیدن و نادیدن نیست،

زندگی خوردن و خوابیدن نیست،

زندگی جنبش جاری شدن است،

زندگی کوشش و راهی شدن است،

از تماشاگه آغازحیات تا به جایی که خدا می داند.

زندگی چون گل سرخی است پر از خار و پر از برگ و پر از عطر لطیف،

یادمان باشد اگر گل چیدیم،

عطر و  برگ و  گل و  خار،

همه همسایه دیوار به دیوار همند.

من بی تو

حال من بی تو

مثل بادی ست

که نمی داند کجا می رود !

اسم تو

خانۀ من بود

بی تو کجا باید رفت ؟!

تقصیر من بود...

اگه یه جایی جنگ شد، دست کسی تنگ شد / تقصیر من بود

اگه بحران آب بود، هجرت سراب بود / تقصیر من بود

اگه زمستونا سردن، تابستونا گرمن / تقصیر من بود

اگه جاده‌ها باریکن، کوچه ها تاریکن / تقصیر من بود

تقصیر من بود / تقصیر من بود

اگه بود بحران بیکاری، فقر و نداری / تقصیر من بود

جنگ اعراب و اسراییل، ببرهای تامیل / تقصیر من بود

بحران هویت، مرگ معنویت / تقصیر من بود

ساختار زدایی از مدنیت / تقصیر من بود

تقصیر من بود

این یه اعترافه / تقصیر من بود
خیلی باس ببخشین / تقصیر من بود

عوام زدگی سیاسی، شکست دیپلماسی / تقصیر من بود

حذف تیم ملی با بازی احساسی / تقصیر من بود

اگه بن‌لادن در رفت، تکون خورد قیمت نفت / تقصیر من بود

اگه از این همه وعده حوصلتون سر رفت / تقصیر من بود

تقصیر من بود


خانوم ها و آقایون عذر میخوام / تقصیر من بود / باعث شرمندگیه / تقصیر من بود

اگه شاکی‌ها زندونن، مجرما بیرونن / تقصیر من بود

اگه اینا همش یه راز که همه می‌دونن / تقصیر من بود

اگه خدایی نکرده یه روز من نباشم اون روز چی می‌شه؟

تقصیر منه چه باشم یا نباشم / جور دیگه نمیشه

تقصیر من بود
تقصیر من بود

وضع ترافیک / تقصیر من بود

آلودگی‌های زیست‌محیطی / تقصیر من بود

سقوط هواپیمای مسافربری / تقصیر من بود

آدمک

آدمـک آخــرِ دنیــاست، بخند

آدمـک مـرگ هـمین جاست، بخند




آن خـدایی که بـزرگش خوانـدی

به خـدا، مثـل تـو تنهـاست، بخند



دستخطی کـه تـو را عاشـق کرد

شوخـیِ کاغــذی ماسـت، بخند



فکر کن دردِ تـو ارزشـمند است

فکر کن گریـه چـه زیباست، بخند



صبحِ فردا به شبت نیست که نیست

تـازه انگار کـه فـرداسـت، بخند



راستـی آنچـه بـه یــادت دادیم

پَر زدن نیست کـه درجاسـت، بخند



آدمــک نغمــهء آغــاز نخوان

به خــدا آخــر دنیـاست، بخند

من پر از احساسم ..

پشت پرچین خیال

وقت روییدن باران شقایق بر خاک

بارش واژه ی مهتاب به پهنای بهار

عشق همرنگ شقایق ها مست
سرخ همزاد غروب
شاد هم نور طلوع
اشک در چشم سیاهم غزلی نو می خواند!

باز خورشید بزرگ ،مثل یک وسعت سرشار

ز احساس و حرارت از عشق
بوسه میزد به نگاه غزل عاطفه ام!

من پر از حس غزلهای توگرمم از عشق ..
وقت لبخند تو در وسعت قلبم انگار مهر جان می گیرد ..
عشق یعنی تو ..
تو یعنی احساس ..

من پر از احساسم ..
قلب من از نفس روشن چشمان عزیزت زنده ست ...
من پر از امیدم ...